Camping in The Wet Tropics

Met twee uur vliegen zitten we in Cairns, waar we Jan en Evelien weer ontmoeten. We hebben 4 dagen en drie bijzondere trips op het oog: de toeristische Skyrail over het regenwoud, en twee World Heritage sites: het oeroude Daintree rainforest en het Great Barrier Reef.

We beginnen de dag als veel andere toeristen in Cairns, het treintje naar Kurunda. De terugweg is meer de moeite waard, we nemen de skyrail en scheren met een kleine gondel over de canopy van het regenwoud.

We slapen vlakbij Port Douglas in een tent met volledige kuipvloer, leek me wel handig voor rondkruipend ongespuis* (*stijlvolle contaminatie voor de puristen). Jan en Evelien slapen in hun camper. 's Ochtends worden we opgehaald door Poseidon en varen we naar het "Outer Reef" van het Great Barrier Reef. Er staat een flinke wind wat resulteert in een bumpy ride. De vissen hebben een feestmaal...

Marijke hijst zichzelf met bruine zak in de hand in duikuitrusting, stapt vol opluchting in de zee in en verdwijnt snel onder de golven. Wij volgen kort daarop als snorkelaars.

Ondanks verminderd zicht door de bewolking krijgen we kraakheldere kleuren voor onze kiezen, met zicht tot 15 meter afstand. Dit is ruim voldoende om ernstig onder de indruk te raken van de verschillende koraalsoorten en het leven onder water! Zo rustig een aquarium kan zijn, zo druk is het bij het rif. Zoveel kleuren, vormen en beweging onder water is moeilijk te bevatten. Een gids wees me op de aanwezigheid van een reefshark op 10 meter afstand.. WHAAA. Later hoorde ik dat je maar op 1 manier gebeten kan worden door zo'n beest: steek je arm in zijn bek, goed stilhouden en dan dichtdrukken...

We slapen diep die nacht en vertrekken vroeg naar Daintree rainforest. Het is een rit van 2 uur maar erg mooi langs ongerepte stranden en door oerwoudtunnels. We komen aan bij Cape Tribulation. Hier is het startpunt van een wandeling van 7 uur; door het regenwoud en naar de top van een berg. Volledig bepakt met bergschoenen, water en lunch lopen we naar het beginpunt. Enigszins verscholen in de berm staat een scheefgezakt bordje met de naam van de wandeling. Bij het bordje aangekomen zien we inderdaad een pad tussen de struiken door. Het wordt onmiddelijk duidelijk dat hier niet veel gelopen wordt; het pad is voor de helft overgroeid. Gelukkig staan er markeringen op de bomen en zijn we goed gekleed. Ik vind het heerlijk om even weg bij de toeristische plekken te zijn en het bos ziet er adembenemend uit. Na nog geen vijf minuten lopen zie ik een donkere gestalte van boven komen en houd stil... het blijkt een cassowary te zijn (zie onder). Even de specificaties: deze vogel is 1.80m hoog en kan snelheden van 50km/h in de dichte begroeiing halen. Een imposante verschijning dus. Bedreigde soort en zelfs voor Australiers een "lucky find".

Nadat we een paar foto's gemaakt hadden ging de enorme vogel op de grond zitten en konden we veilig passeren. Dachten we.

Nog geen honderd meter verder snijdt hij me de pas af met redelijke snelheid. Marijke hoorde hem al aankomen en waarschuwt me net op tijd. Ze wist ook dat het bloedlinke beesten kunnen zijn. Ondertussen begint het beest te blazen en te sissen en we denken te begrijpen wat er bedoeld wordt. Iets met territorium waarschijnlijk. En mogelijk ook nog nest met eieren.

Je moet zo'n beest achteruitlopend uitwijken en nooit de rug toekeren . Omdat we op een stijle kleihelling met allemaal boomwortels en prikkeltakken stonden, konden we dit echter niet toepassen. En dat hebben we geweten! Het beest komt achter ons aan en begint sneller te lopen. Wij ook. Er wordt naar ons uitgehaald met zijn snavel en het blazen en sissen wordt luider. Bij ons begint er langzaam een verlangen naar de auto op te komen en we beginnen te rennen. Slecht idee want het is nog steeds glad en er prikkeltakken liggen als touwen over het pad. Dat gekke beest weet ons goed op te drijven en wij hebben geen idee wat er gebeurt, behalve dat we niet welkom zijn en dat we in een onbekende omgeving zitten. Evelien valt voorover, Marijke achterover en mijn been is omstrengeld met een prikkeltak. Gelukkig zit Jan naast me vast en heeft een zakmes. We snijden ons los en komen uiteindelijk weer bij de weg uit.

Hehe..

Voordat we op adem zijn zien we die lelijke blauwe kop door de struiken steken en weten dat we er nog niet zijn! Nog 150m naar de parkeerplaats en dat is best ver. Jan dekt de aftocht, maar moet ook rennen om het beest voor te blijven. Gelukkig wordt de achtervolging afgebroken bij de parkeerplaats en komt er net een Ranger aangereden. Hij vraagt wat er gebeurt is en dat willen we wel uitleggen...

Overigens applaus voor Evelien voor het maken van deze foto tijdens het rennen. (oorlogsfotograaf)

Achteraf hebben we ontzettend kunnen lachen om deze belevenis, maar het was wel even flink schrikken. Op zo'n moment merk je weer hoe kwetsbaar mensen kunnen zijn als ze uit hun vertrouwde omgeving zijn, en dat dieren erg territoriaal zijn in hun broedperiode. Bij drukbelopen paden zullen dier en mens enigszins gescheiden blijven, in dit geval hebben we moeten wijken voor de natuur.

Een forse ervaring met een erg mooie en zeldzame vogel; geluk en pech tegelijkertijd.



Wet Tropics - Port Douglas QLD