Regenseizoen

Pakse is als stad weinig interessant, maar is een goede uitvalsbasis voor zijn prachtige omgeving. Wij hebben geprobeerd om in één dag de hoogtepunten daarvan te zien. Een goed startpunt was de WatPhu Champassak.
Deze verzameling Khmer tempels en heiligdommen wordt gezien als een voorloper van de bekende Khmer tempels in Cambodja (o.a. Angkor Wat). Aan de voet van de Lingaparvataberg ligt de WatPhu ("bergklooster"), als een pareltje in het landschap.
Het complex is in de 10e eeuw als Shiva-heiligdom gebouwd en door een 100km lange weg verbonden met de Angkor Wat. Hoewel veel reliëfs er op wijzen dat de ruines ooit aan de Hindoe-goden gewijd waren, is de plek nu verbonden met het Boedhisme. Na de val van het Angkor rijk werd de WatPhu overwoekerd door de jungle tot in 2003 UNESCO de WatPhu tot een World Heritage Site uitriep. Sindsdien zijn de restauratiewerkzaamheden in volle gang.

Pakse ligt nabij het Bolavenplateau, de daarbij horende natuur is overweldigend. Vele watervallen wisselen het landschap met pittoreske dorpjes en koffie en theeplantages af.
Daar wilden wij natuurlijk wel even gaan kijken (we hebben tenslotte een naam hoog te houden als koffieliefhebbers). Het was echter nog niet de tijd voor koffiebessen en hebben we het moeten doen met de bloesem. Het waren de Fransen die de koffieplant meebrachten, echter de Fransen zijn hier al weer een tijdje weg en sindsdien zijn het de Laven (grootste etnische groep van het Bolaven-plateau), die hier 's lands beste koffie verbouwen.

Een ander letterlijk hoogtepunt is de Tad Fane tweeling waterval met zijn 120m hoogte. Echter met de titel van het stukje zie je de bui al hangen. We zaten dus tesamen met de waterval in een grote wolk van waterdamp en hadden daarmee een zicht van ongeveer 15m alle kanten op.
Het meest zinnige wat daarmee over deze waterval gezegd kan worden is dat hij heel indrukwekkend klonk...
Ook de Tad Paxuam waterval had enorm veel kracht op gedaan onder de grote regenval van de laatste dagen, deze schattige waterval met leuke zwembassins was nu één grote kolkende caramelkleurige massa, constant in gevecht met zijn oevers.

Aangezien we regen in het zuidelijk Pakse snel beu werden, stippelde we met behulp van een kaart een route uit naar Vietnam. Bijna kochten we de buskaartjes naar Attapeu, maar toch nog even checken. Maar goed ook, want op internet vonden we dat de maker van onze kaart een beetje op de feiten vooruitliep. De planning is dat grensovergang met bijbehorende weg omstreeks 2020 opgeleverd wordt... Er zat dus niets anders op om terug te gaan naar Savannakhet (midden Laos) waar we vanavond een bus kunnen pakken naar Hue (Vietnam). Tot die tijd genieten we van ons laatste dagje Laos. Ik ga zo onze laatste kipjes (ik heb de naam van de munteenheid ook niet verzonnen) spenden op de markt. Terwijl Sander nog een potje volleybal doet met de locals (tot groot plezier van de buurt).